Floris

Hoe ben je in het trainersvak terecht gekomen?
Ha, dat is een goede vraag, maar ik vind mezelf helemaal geen trainer. Ik ben helemaal niet bezig met het ontwikkelen van individuen. Zo doe ik niks met trainen van vaardigheden of iets dergelijks. Mijn focus ligt alleen op het begeleiden van processen tussen individuen. Dus ik noem mezelf meestal procesbegeleider.

Waar ben jij als procesbegeleider mee bezig?
Vaak komen lopen organisaties tegen soort stagnatie aan. Die nieuwe koers wordt maar niet uitgezet, de implementatie krijgt geen vorm of innovatie krijgt geen kans. Het loopt allemaal stroef of zelfs helemaal niet, zonder dat er een directe oorzaak aanwijsbaar is. Om te onderzoeken wat er dan echt aan de hand is, kom ik erbij en gaan we samen op zoek naar de oorzaak van de stagnatie. Het antwoord, dat kan ik je alvast vertellen, zit eigenlijk nooit in de inhoud. Meestal gaat het om hoogopgeleide professionals met veel kennis en ervaring in hun vakgebied. Als zaken dan niet lopen, dan zit de oplossing niet in nog meer kennis verzamelen of nog mooiere managementtools inzetten. Het probleem zit vaak in de onderstroom, in zaken waar niet over wordt gepraat.

Hoe kom je daar dan achter, als over wat belangrijk is niet wordt gesproken?
Als je goed kijkt zie je in veel organisaties taboes, angsten en onproductieve patronen die er voor zorgen dat zaken niet lopen zoals we willen. Om daar verandering in te brengen, moeten juist die verborgen processen boven water komen en het onderwerp van gesprek worden. Daar zijn allerlei manieren voor. Bijvoorbeeld door in een heel andere omgeving te gaan werken met een groep. Of we gaan eerst praten over iets heel anders. Of we laten de inhoud eens compleet los, heel spannend is dat! Het klinkt misschien abstract, maar het is een heel gericht streven naar duidelijkheid en waarheid. Het gaat om vragen als: Wat is hier aan de hand? Wat speelt hier en met wie? Ik ga door tot alles op tafel ligt. Dat is niet altijd leuk en soms confronterend. Maar ik vind het juist heel respectvol om te benoemen wat er is. Als iedereen weet wat er aan de hand is, maar er niets gebeurt en niets wordt gezegd: dat vind ik dan weer niet integer.

Welke instrumenten gebruik je in groepen?
Omdat ik vaak binnen onzekere trajecten werk, moet ik makkelijk kunnen schakelen. Daarom gebruik ik graag instrumenten als de “reis van de held”, systemische oefeningen, organisatie-opstellingen en methoden als creatieregie. Regelmatig gebruik ik de omgeving als katalysator. Zo heb ik met groepen gewerkt bij de oude loopgraven in de Westhoek in Vlaanderen. Die omgeving laat niemand onberoerd, en vanuit die emotie kun je relatief makkelijk verder werken. Maar wat ik ook doe, het gaat er altijd om om een open dialoog binnen een groep tot stand te brengen.

Wat levert zo’n proces met een groep uiteindelijk op?
Een dialoog waarin je hebt het over zaken die fundamenteel van belang zijn, brengt vertrouwen en diepgang. Er is verbinding. En als alles dan écht op tafel ligt, is het meestal duidelijk welke keuzes er gemaakt moeten worden. Dat geeft focus, een koers die je kunt volgen. Dat wil trouwens niet zeggen dat het vervolgproces altijd makkelijk is, maar is het is wel helder.